Individuele (trauma)therapie
Wanneer je het woord trauma hoort denk je waarschijnlijk aan iemand die een heftige gebeurtenis heeft meegemaakt als een ongeluk, oorlog of een natuurramp. Minder bekend is een ontwikkelingstrauma.
Een ontwikkelingstrauma ontstaat wanneer er als baby of in je kinderjaren niet is voldaan aan jouw behoeftes of wanneer je dingen meemaakt die grote emotionele impact op je hebben of wanneer je als baby of kind te maken krijgt met chronische stress. Of deze "tekorten" of gebeurtenissen al dan niet werkelijk gaat leiden tot een ontwikkelingstrauma hangt ervan af of er ruimte en ondersteuning was voor jou eigen natuurlijke reactie. Wanneer dit niet zo is geweest en iemand volwassen is kan zich dit uiten op onder andere de volgende gebieden:
Schaamte- en schuldgevoelens,
hyperalert zijn/altijd aan staan,
moeite met stressregulatie,
moeilijk kunnen hechten,
weinig eigenwaarde.
Iedereen maakt in zijn of haar leven wel eens vervelende situaties mee. Wat dat betreft blijft bijna niemand ongeschonden in zijn jonge jaren, wat overigens niet per definitie "fout", verkeerd of schadelijk hoeft te zijn. Vaak draag je dit de rest van je leven met je mee, zonder dat je je hier bewust van bent. Totdat je op een punt komt waarin dingen van vroeger (in de vorm van bepaalde gedragingen) naar de oppervlakte drijven en je langzaam begint vast te lopen op je werk, in je relaties en/of in je leven. Kortom; het gaat je in de weg zitten! Een ontwikkelingstrauma kan dan de oorzaak zijn.
Een (ontwikkelings)trauma zorgt ervoor dat ons zenuwstelsel, dat we nodig hebben om te overleven, altijd op scherp staat. Wanneer we dit niet oplossen, kunnen we te maken krijgen met veel soorten klachten. Ons ‘brandalarm’ gaat namelijk heel snel af. Zo voelen we ons gestrest, machteloos, somber, angstig of eenzaam. We kunnen ons ook waardeloos voelen, niet gezien of niet gehoord, gebruikt of misbruikt. We ervaren dat we niet goed genoeg zijn als we onszelf zijn, dat we buitengesloten zijn, in de steek gelaten zijn, vergeten zijn, behoeftig zijn en dat we ons groot moeten houden. Of juist onzichtbaar en klein moeten maken en dat we het alleen moeten doen. We zijn onzeker en denken negatief over onszelf.
In traumawerk gaan we de mechanismen onderzoeken die je hebben geholpen overweldigende of onveilige situaties te overleven. Je gaat contact maken met de herinnering van het lichaam, en door het op een natuurlijke manier ontladen van de opgeslagen spanningen het zelfregulerend vermogen van het lichaam te herstellen. Je leert woorden te geven aan die oude gevoelens van overweldiging, onmacht en hulpeloosheid. Zo creëren we een brug van jouw oude/(zeer) jonge zelf naar jouw volwassen zelf in het “hier en nu”. Nadat je hebt geleerd hoe je de verschillende onderdelen van deze vorm van therapie zelf kunt toepassen zul je ervaren dat je meer energie hebt, je weer helder na kunt denken en beter kunt functioneren, met meer plezier in je leven staat. Daardoor wordt het bijvoorbeeld gemakkelijker om grenzen aan te geven, een duidelijker doel in je leven te stellen en meer te genieten. Je leert om blijer en vrijer door het leven te gaan.
Bewustwording, verandering en een meer realistische kijk op jezelf komen zo meer in je volwassen leven.
Early Years blog | De traumabril: juist bij ontwikkelingstrauma kun je het tij keren
Ontwikkelingstrauma-nader-bekeken-deel-1-.pdf (centrumvoorhechtingentrauma.nl)
